میدانم که مرا از یاد خواهی برد

اما هیچگاه یادت را از باغ ذهنم نخواهم چید

میدانم که مرا با کوله باری از غم در کوچه های پر از دلواپسی رها میکنی

ولی من تا همیشه همچون خار در کنار تو گل خواهم ماند

میدانم که در سکوت دلنشین شب فانوس تنهایی ات نبودم

اما از درون شعله میکشیدم

میدانم که سایه ام نا مهربانتر از همیشه بود

ولی همیشه در کوچه های دلتنگی ات مرحم زخم های کهنه ات بودم...